Waar dit artikel op doelt, snap ik. Mooi dat je het in woorden zet en deelt. Ik wilde graag een tegenbeweging laten horen. Voor sommige mensen is datgene wat ze kwetsbaar doet voelen en dit vervolgens delen met anderen een grote stap. Want welke vormen van vroegkinderlijk trauma zijn er allemaal? Bijvoorbeeld opgroeien in een sekte, een ouder met psychische problematiek en/of verschillende vormen van misbruik. Juist dan is de presentiebenadering (Baart) belangrijk in contact. Vanuit eigen ervaring kan ik zeggen dat mensen mijn gedrag in groepen regelmatig hebben geduid als ‘schaamte’. Zelf zie ik meer als dat mijn lichaam aanslaat. Om mij een signaal te geven. Zelfcompassie helpt in vorm van gedachten als: ‘dit vind ik spannend en mág ik spannend vinden. Vooral gezien mijn achtergrond’.
Juist omdat de breinen van sommige mensen snel in een modus schieten. Zoals je aankaartte hierboven; bijvoorbeeld de redder modus, het weg bagatelliseren o.i.d. Soms met de beste intenties en soms niet.
Yes, dat je dat bedoelde, snapte ik, Daan, maar mooi hoe je het toelicht, een welkome aanvulling. Je brengt me op het idee om een tweede artikel te schrijven: "Delen is soms best moeilijk".
Deels ben ik het hiermee eens. Het is maar net hoe je het leest en interpreteert. Niet- delen maakt het (volgens mijn ervaringen) regelmatig ook makkelijker of neutraal. Niet-delen is namelijk ook helpend in situaties waarin mensen zichzelf (eindelijk) beschermen en op hun hoede zijn. Deze bewuste oefening (te midden van een groep mensen oefenen) kan juist zelfvertrouwen geven. Het is maar net hóe je het bekijkt. Delen kan trouwens ook non verbaal, niet-talig. Bijvoorbeeld via kunst.
Daar heb je een goed punt, Daan, klopt helemaal. Soms is niet-delen het "best" of meest passend. Er zijn ook mensen die alles maar delen, ook niet altijd prettig om bij in de buurt te zijn...
Ik denk dat het óók het geval is - en dat is waar het artikel voornamelijk op doelt – dat niet-delen het gevoel kan versterken dat je alleen bent met je klachten/probleem en dat het delen ervan erg helpend kan zijn. En dat we met z'n allen best mogen "oefenen" in het delen van dat wat ons kwetsbaar laat voelen, naast dat we mogen leren om kwetsbare dingen die gedeeld worden te kunnen aanhoren zonder direct in een oplosmodus of wegregelmodus o.i.d. te schieten.
Waarbij ik met deze tegenbeweging niet wil bereiken dat de groep minder gaat delen hoor! 😀
‘Delen is helen’ daar is ook van alles over te zeggen. In het positieve! Bedankt voor je artikel Ronald.
Waar dit artikel op doelt, snap ik. Mooi dat je het in woorden zet en deelt. Ik wilde graag een tegenbeweging laten horen. Voor sommige mensen is datgene wat ze kwetsbaar doet voelen en dit vervolgens delen met anderen een grote stap. Want welke vormen van vroegkinderlijk trauma zijn er allemaal? Bijvoorbeeld opgroeien in een sekte, een ouder met psychische problematiek en/of verschillende vormen van misbruik. Juist dan is de presentiebenadering (Baart) belangrijk in contact. Vanuit eigen ervaring kan ik zeggen dat mensen mijn gedrag in groepen regelmatig hebben geduid als ‘schaamte’. Zelf zie ik meer als dat mijn lichaam aanslaat. Om mij een signaal te geven. Zelfcompassie helpt in vorm van gedachten als: ‘dit vind ik spannend en mág ik spannend vinden. Vooral gezien mijn achtergrond’.
Juist omdat de breinen van sommige mensen snel in een modus schieten. Zoals je aankaartte hierboven; bijvoorbeeld de redder modus, het weg bagatelliseren o.i.d. Soms met de beste intenties en soms niet.
Yes, dat je dat bedoelde, snapte ik, Daan, maar mooi hoe je het toelicht, een welkome aanvulling. Je brengt me op het idee om een tweede artikel te schrijven: "Delen is soms best moeilijk".
Deels ben ik het hiermee eens. Het is maar net hoe je het leest en interpreteert. Niet- delen maakt het (volgens mijn ervaringen) regelmatig ook makkelijker of neutraal. Niet-delen is namelijk ook helpend in situaties waarin mensen zichzelf (eindelijk) beschermen en op hun hoede zijn. Deze bewuste oefening (te midden van een groep mensen oefenen) kan juist zelfvertrouwen geven. Het is maar net hóe je het bekijkt. Delen kan trouwens ook non verbaal, niet-talig. Bijvoorbeeld via kunst.
Daar heb je een goed punt, Daan, klopt helemaal. Soms is niet-delen het "best" of meest passend. Er zijn ook mensen die alles maar delen, ook niet altijd prettig om bij in de buurt te zijn...
Ik denk dat het óók het geval is - en dat is waar het artikel voornamelijk op doelt – dat niet-delen het gevoel kan versterken dat je alleen bent met je klachten/probleem en dat het delen ervan erg helpend kan zijn. En dat we met z'n allen best mogen "oefenen" in het delen van dat wat ons kwetsbaar laat voelen, naast dat we mogen leren om kwetsbare dingen die gedeeld worden te kunnen aanhoren zonder direct in een oplosmodus of wegregelmodus o.i.d. te schieten.
Moest weer erg denken aan wat Brené Brown over schaamte en moed heeft geschreven. Was erg helpend voor me.