Niet-delen maakt het moeilijk
Ik denk dat we ons schamen voor de hoeveelheid pijn die we tijdens ons leven ervaren. En omdat we ons schamen, delen we deze waarheid niet met elkaar.
Maar de schaamte is precies wat het is – schaamte. Het is belangrijk dat we mild zijn voor onszelf. Iedereen voelt schaamte.
Feitelijk voelen we, wanneer we onze schaamte met elkaar delen, juist opluchting.
Het is juist het niet-delen wat het moeilijk maakt.
Stephen Levine
Dit bericht is een vertaling van een deel van een artikel uit Tricycle, Engelstalig Boeddhistisch kwartaalblad.
Waarbij ik met deze tegenbeweging niet wil bereiken dat de groep minder gaat delen hoor! 😀
‘Delen is helen’ daar is ook van alles over te zeggen. In het positieve! Bedankt voor je artikel Ronald.
Waar dit artikel op doelt, snap ik. Mooi dat je het in woorden zet en deelt. Ik wilde graag een tegenbeweging laten horen. Voor sommige mensen is datgene wat ze kwetsbaar doet voelen en dit vervolgens delen met anderen een grote stap. Want welke vormen van vroegkinderlijk trauma zijn er allemaal? Bijvoorbeeld opgroeien in een sekte, een ouder met psychische problematiek en/of verschillende vormen van misbruik. Juist dan is de presentiebenadering (Baart) belangrijk in contact. Vanuit eigen ervaring kan ik zeggen dat mensen mijn gedrag in groepen regelmatig hebben geduid als ‘schaamte’. Zelf zie ik meer als dat mijn lichaam aanslaat. Om mij een signaal te geven. Zelfcompassie helpt in vorm van gedachten als: ‘dit vind ik spannend en mág ik spannend vinden. Vooral gezien mijn achtergrond’.
Juist omdat de breinen van sommige mensen snel in een modus schieten. Zoals je aankaartte hierboven; bijvoorbeeld de redder modus, het weg bagatelliseren o.i.d. Soms met de beste intenties en soms niet.